حقایق کلیدی

• واکسن های مورد استفاده در طول برنامه ریشه کنی آبله، همچنین محافظت لازم در برابر آبله میمون را فراهم کردند. از میان واکسن های جدیدتری که اخیرا ساخته شده است، یکی برای پیشگیری از آبله میمون تایید شده است.
• آبله میمون توسط ویروس آبله ی میمون که عضوی از جنس Orthopoxvirus از خانواده Poxviridae می باشد، ایجاد می شود.
• آبله میمون معمولاً یک بیماری خود محدود شونده است که علائم آن بین 2 تا 4 هفته طول می کشد. موارد شدید این عفونت نیز ممکن است رخ دهد. اخیرا، نسبت مرگ و میر در حدود 3-6٪ گزارش شده است.
• آبله میمون از طریق تماس نزدیک با شخص یا حیوان آلوده یا با مواد آلوده به ویروس به انسان منتقل می شود.
• ویروس آبله میمون از طریق تماس نزدیک با ضایعات، مایعات بدن، قطرات تنفسی و مواد آلوده مانند ملحفه از فردی به فرد دیگر منتقل می شود.
• آبله میمون یک بیماری مشترک بین انسان و دام است که عمدتاً در مناطق جنگل های بارانی استوایی مرکز و غرب آفریقا رخ می دهد و گهگاه به مناطق دیگر صادر می شود.
• یک عامل ضد ویروسی توسعه یافته برای درمان آبله، همچنین برای درمان آبله میمون مجوز گرفته است.
• تظاهرات بالینی آبله میمون شبیه به آبله است- یک عفونت ارتوپاکس ویروسی که ریشه کن شدن آن در سراسر جهان در سال 1980 اعلام شد. آبله میمون کمتر از آبله مسری است و بیماری ناشی از آن شدت کمتری دارد.
• تظاهرات بالینی آبله میمون معمولاً تب، بثورات و غدد لنفاوی متورم است اما ممکن است منجر به طیف وسیعی از عوارض پزشکی شود.

مقدمه

آبله میمون یک بیماری ویروسی مشترک بین انسان و دام با علائمی مشابه علائمی است که در گذشته در بیماران مبتلا به آبله دیده می شد، اگرچه از نظر بالینی شدت آن کمتر است. با ریشه کن کردن آبله در سال 1980 و متعاقباً توقف واکسیناسیون آبله، آبله میمون به عنوان مهم ترین ویروس ارتوپاکس برای سلامت عمومی مطرح شد. آبله میمون عمدتاً در مرکز و غرب آفریقا، اغلب در مجاورت جنگل های بارانی استوایی رخ می دهد و به طور فزاینده ای در مناطق شهری و حومه ظاهر می شود. میزبان حیوانی این ویروس شامل طیفی از جوندگان و پستانداران غیر انسانی هستند.